Zgjedhjet e Parlamentit Evropian, sipas vlerësimeve, nuk do të sjellin shqetësime tektonike në administratën e Brukselit, por në një kontekst më të gjerë, ato mund të nënkuptonin ndërrime që mund të ndikojnë në shfaqjen e komunitetit të kombeve evropiane në të ardhmen.
Kishte shumë biseda këtë vjeshtë për rrëzimin e regjimit aktual në Bruksel në fund të majit të këtij viti, dhe gjithçka ishte nxitur nga përfshirja e Steve Benon, një ish bashkëpunëtori i ngushtë i Presidentit të SHBA Donald Trump.
Se aksi Bruksel-Berlin-Paris ishte në telashe ishte i dukshëm në pothuajse çdo aspekt, dhe “idetë”, “platformat” dhe “sugjerimet për mënyra për të riorganizuar” dukeshin se shërbenin për të qetësuar shpirtrat dhe për të bindur publikun në fjalë. që në krye e di se çfarë po bën.
E gjithë kjo u pasua nga negociata jashtëzakonisht të ndërlikuara në lidhje me daljen e Britanisë së Madhe nga Bashkimi Evropian, e cila u shty, kështu që britanikët do të përsëri, ndoshta për herë të fundit, të dërgojnë përfaqësuesit e tyre në stolat e Parlamentit Evropian.
Brexit ishte nxitësi fillestar për takimin “i madh” të tre liderëve të atëhershëm të vendeve që formojnë boshtin e Bashkimit Evropian – Gjermania, Franca dhe Italia.
Sot, ai grup është “shkurtuar”.
Angela Merkel dhe Emanuel Macron nuk e kanë më “Mateo Renzi” e tyre “si bashkëbisedues, por pak a shumë të gjithë në Itali po pyesin për Mateo Salvini, Zëvendës Kryeministër, Ministër të Brendshëm dhe drejtues i partisë së Lidhjes Eurosceptike dhe anti-globaliste.
Në mes të majit, kancelarja gjermane Angela Merkel e quajti atë një partner të pamundur, duke theksuar se ai ishte një “populist ekstrem i krahut të djathtë”.
“Ekstremistët janë ata që po e çojnë Evropën në pasiguri dhe varfëri … Merkel, Macron dhe Soros”, u përgjigj Salvini.
Kështu, Italia hyri në grupin e “djemve të këqij”, të cilët u quajtën drejtuesit e Grupit Visegrad, në të cilin Brukseli akoma arriti të depërtohej përmes kandidaturës dhe zgjedhjes së Zuzana Chaputova për presidentin e Sllovakisë.
Votuesit në Britaninë e Madhe do të marrin një shans për t’u dhënë deputetëve të tyre një mundësi për të hyrë në rrethin e 751 të zgjedhurve, por ky numër do të bjerë në 705 në momentin kur përfundon Brexit. Britania ka gjithsej 73 vende, dhe pas largimit nga BE, 27 prej tyre do të shpërndahen në vendet e tjera anëtare.
Grupet politike afër administratës aktuale të Brukselit pothuajse me siguri do të qëndrojnë në shalë, por frenat që qeverisin projektin Evropian do të jenë disi më të lirshme.
Partia Popullore Evropiane, e udhëhequr nga Presidenti aktual i Këshillit Evropian Donald Tusk dhe Presidenti i Komisionit Evropian Jean-Claude Juncker, parashikohet të bjerë nga 217 vendet e tanishme në parlament në rreth 170.
Kjo do ta vendosë kandidatin për pasardhësin e Juncker, protezën e Merkel Manfred Weber, në një situatë më pak të favorshme, në të cilën ai do të duhet të kërkojë një partner të tretë për mazhorancën, përveç atij aktual – Aleancës Progresive të Socialistëve dhe Demokratëve.
Historia e grupit fillon në vitin 1953, dhjetë vjet më parë iu dha një emër i ri, pasi më parë quhej Partia e Socialistëve Evropianë, ajo ka 189 deputetë në thirrjen që po largohet, dhe tani parashikohet të humbasin rreth 40 vende.
Grupet e lidhura nga një qasje ideologjike centriste, me ide të proklamuara nga njëra anë dhe të lënë në anën tjetër, u përballën me një periudhë shumë të trazuar që lë domosdoshmërisht pasoja – PPE është “në luftë” me Viktor Orban, S&D po humbet mbështetjen në Itali, Francë, Gjermani dhe Hollanda, dhe ekuilibri po ruhet nga rritja e socialistëve spanjollë, të udhëhequr nga Pedro Sanchez.
Sondazhet përpara deklaratës tregojnë se “rojtarët e Brukselit” kanë gjetur një mënyrë për të amortizuar ngritjen e, sipas tyre, populistëve dhe ekstremistëve ekstremistë në Itali në organizatën politike të Kryeministrit Spanjoll.
PSOE duhet të zërë pozicionin drejtues në S&D nga Partia Demokratike Italiane mashtruese, e cila fitoi 40 përqind të votave pesë vjet më parë, dhe tani shpreson të jetë në gjendje të kthehet nga katastrofa 17 në zgjedhjet e mëparshme kombëtare.
Për herë të parë, nuk do të jetë e mjaftueshme që PPE dhe S&D të formojnë një shumicë më vete, kështu që ata do të duhet të kthehen në Aleancën e Liberalëve dhe Demokratëve për Evropën, të cilës do t’i bashkohet Republika në lëvizje, një organizatë politike e udhëhequr nga Presidenti Francez Emanuel Macron.
“Fytyra e re e Evropës”, pa një angazhim të qartë ideologjik, të shprehur përmes formulimit “centrizëm”, shprehu dëshirën për të formuar një koalicion qeverisës më të gjerë se më parë, i cili përbëhej nga konservatorët dhe socialistët e shpallur.
Dëshira e tij pothuajse me siguri do të përmbushet, pasi ALDE duhet të regjistrojë një rritje në krahasim me zgjedhjet e kaluara dhe të “kërcejë” nga 68 vende në pak më pak se njëqind. Në mbështetje të faktit që Macron do të përpiqet të marrë përsipër rolin drejtues, ekziston gjithashtu një propozim që negociatori kryesor i BE për Brexit, Michel Barnier, të jetë kandidati për presidentin e Komisionit Evropian.
Vitet e fundit, Bashkimi Evropian shpesh është quajtur “Reich i katërt” në shumë prej vendeve anëtare të tij, ndërsa Kancelarja gjermane Angela Merkel perceptohet si pronare e padiskutueshme e një thike dhe buke.
Agjenda e Berlin-Bruksel është e madhe, perciell Telegramisot
