Gazeta e famshme spanjolle, El País ka shkruar për jetesën paralele që bëhet në Mitrovicë të Kosovës. Artikullin e saj të gjatë, gazeta më e madhe në Spanjë e ka titulluar “Mitrovica, fuçi e qetë baruti e Kosovës”.
Shqiptarët dhe serbët bëjnë jetë paralele në këtë qytet kosovar, por marrëveshjet e vitit 2013 kanë rritur kontaktet midis dy anëve të një ure që më parë askush nuk e kaloi, shkruan El País, transmeton Gazeta Express.
Kur Agron Berisha shkoi të punonte si kamarier në restorantin Ura, më shumë qenë po kalonin Urën e Re në Mitrovicë sesa njerëz. Ajo kohë mbahet mend sepse ishte pak pasi u hap dhe se vendi ku ai punon, ka një tarracë me xham që ju lejon të shihni në mënyrë të përsosur paradoksin që e mbyll më shumë qytetin konfliktual në Kosovë: një ndërtim i krijuar për të bashkuar – dhe që fton qenien njerëzore pothuajse instinktivisht të kalojë – funksionon këtu si një kufi i padukshëm midis bregut verior të lumit Ibër, kryesisht serb dhe bregut të jugut, i populluar vetëm nga shqiptarët. Në të parën, jetojnë 12,000 njerëz, ata flasin serbisht dhe paguajnë me dinarë, automjetet kanë targa serbe, një monolit përkujton viktimat e bombardimeve të NATO-s dhe “terrorizmit” të guerileve shqiptarë të Kosovës dhe një mbishkrim nënvizon se “Kosova është Serbia dhe Krimea është Rusi”. Në të dytën, disa dhjetëra metra larg, gjuha e 72,000 banorëve të saj është shqipja dhe monedha euro; monumentet kosovare; udhëheqës të tillë si Isa Boletini (i cili premtoi në fillim të shekullit për të marrë hak për vuajtjet shqiptare) lavdërohen në rrugë dhe statuja, dhe flamujt kosovarë dhe shqiptarë zbukurojnë rrugët në me rastin e trembëdhjetë vjetorit të shpalljes së pavarësisë së Kosovës, e njohur sot nga pak më shumë se gjysma e 193 vendeve të Kombeve të Bashkuara. Dy qytete në një.
“Më parë ishte e mbushur me tela me gjemba. Tani njerëzit bëjnë selfie në urë. Është një kurë për sytë”, thotë Berisha, tani 57 vjeç. Ai tregon se vjen nga një familje borgjeze që mbante hamamin në kohën osmane, ende në këmbë në jug të qytetit, derisa u shpronësua në periudhën e Titos. Në Jugosllavinë socialiste ai ndau një oborr me një familje serbe. Shpërtheu lufta (1998-1999), ai pagoi një shumë të madhe për të ikur dhe u kthye pas tërheqjes së serbëve, i detyruar nga bombardimet e NATO-s. Ai gjithashtu kujton mirë – sepse kafeteria ku ai punonte në atë kohë ishte afër urës – sesi zbulimi i një djali shqiptar i mbytur në lumë në vitin 2004 çoi në një revoltë antiserbe që u përhap në pjesë të tjera të Kosovës, përfshirë qytetet me një traditë të veçantë multikulturore si Prizreni. “Dukej sikur ishte përsëri luftë. Do të doja t’i harrojmë të gjitha ato. Askush nuk dëshiron të kthehet në atë situatë. Ne duhet të jetojmë si para luftës, edhe nëse është e vështirë”, thotë ai, ndoshta duke idealizuar marrëdhëniet e kaluara midis dy komuniteteve.
Agron Berisha, në restorantin Ura, që ndodhet në Urën e Re të Mitrovicës
Kur kjo ish-provincë serbe me 90% të popullsisë shqiptare filloi udhëtimin e saj drejt pavarësisë, 10% e serbëve morën një goditje. […] Ura është shndërruar në barrikadë: zhavorr, gurë, vazo të mëdha, makina të djegura… Tani aty ka blloqe çimentoje që nuk lejojnë vetëm kalimin e automjeteve, të cilat mund të kalojnë nëpër ura të tjera.
Këto ditë ka rënë borë dhe uji i lumit Ibër shkon i qetë. Bukuria e së bardhës mbi një qytet mjaft gri dhe entuziazmi i përbashkët… Të rinjtë serbë kalojnë urën nga veriu në jug për të blerë në një qendër të madhe tregtare, ndërsa shqiptarët e moshuar ecin në rrugën tjetër për të blerë ilaçe në barnatore më të lira në veri. Karabinierët e misionit të NATO-s patrullojnë në urë. “Ajo që jemi është mbi të gjitha të mërzitur”, rrëfen njëri prej tyre para se të nënvizojë se situata ka qenë e qetë për muaj me radhë.
