“Kujtimet e luftës për një luftëtare femër të UÇK-së: ‘Të luftosh për liri ishte fati im më i madh”, kështu nis rrëfimi i gruas së dytë të Sami Lushtakut për mediat e huaja.
Mirvete Hasani lindi në një fshat afër qytetit të Vushtrrisë, në veri të Kosovës. Por ajo ishte një studente në Prishtinë, kur forcat serbe therën familjen e komandantit të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK) Adem Jashari midis 5 dhe 7 mars 1998.
Ajo masakër, që la 58 anëtarë të familjes Jashari të vrarë, 28 prej të cilëve ishin gra dhe fëmijë, ishte momenti kur ajo vendosi të bashkohej me luftën për çlirimin e vendit të saj.
Duke ditur që po zhvilloheshin luftime në Drenicë, Mirvete arriti të shkonte në zonën operative duke përdorur lidhjet e një shoqes së saj, Arife Bajrami.
“Unë kisha këtë vendosmëri të madhe. Unë nuk fjeta një muaj para se të hyja në UÇK. Kam menduar shumë se si do ta përballoja luftën, kisha frikë se do të ikja nëse shihja diçka që nuk mund ta përballoja plotësisht, por për fat të mirë isha atje deri në ditën e çlirimit, ”kujton Hasani.
Ajo së pari shkoi në fshatin Likovc, ku gjeti 18 gra të tjera që sapo kishin mbaruar trajnimin e tyre ushtarak. Ajo u bashkua me grupin dhe tre ditë më vonë asaj iu dha një armë.
“Kur u bashkova me luftën dhe sidomos kur mbaja armën për herë të parë, ishte gëzimi më i madh që kam ndjerë ndonjëherë në jetën time. Më besoni, ishte një gëzim edhe më i madh se ai që përjetova kur mbaja fëmijën tim të parë për herë të parë, ”përshkroi Hasani, e cila është nënë e tre fëmijëve.
Ajo kujton momentet e saj të para përkrah heronjve Kombëtarë Xheve Lladrovci dhe Fehmi Lladrovci, një çift i martuar që u vranë ndërsa luftonin në Shtator 1998.
“Fehmi më pyeti, ‘Hej ti, vajzë e mirë, a di të përdorësh një armë?’ Unë në fakt nuk e bëra, por thashë po sepse kisha frikë se ai do të më kthente në shtëpi,” tha ajo.
Mirvete Hasani ishte 26 vjeç kur u bashkua me Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës, dhe hera e saj e parë në fushën e betejës erdhi shumë shpejt, kur ajo luftoi në fshatin Kleckë, pastaj më vonë në Prekaz dhe të gjitha ofensivat që ndodhën atje.
“Kam përdorur shumicën e [llojeve] të armëve, gjithashtu kam pasur një snajper të mirë dhe një pushkë,” kujton ajo.
Hasani rrezaton me krenari kur flet për gratë që luftuan me uniformën e UÇK-së.
“Unë jam shumë krenare për gjinin tonë, timin dhe nënat tona. Unë nuk di një rast të vetëm ku një grua ka rënë armën ose dezertuar, por unë njoh burra që e kanë bërë këtë dhe i kuptoj [këta burra] sepse kishte qenë një udhëtim shumë i vështirë ”, thotë ajo, e ndjeshme.
“Nga ana tjetër, gra kishte gra që qanin nëse nuk dërgoheshin të luftonin në vijën e frontit,” thekson ajo.
Ajo kujton se momenti më dramatik që ajo përjetoi gjatë luftës, ndodhi kur Xheve dhe Fehmi Lladrovci, Fatime Hetimi dhe një ushtar tjetër u vranë.
“Atë ditë ne ishim në Prekaz ndërsa ata ishin në anën tjetër, në fshatin Gllanasellë. Kur na thanë që ata u vranë, unë nuk mund ta pranoja, unë këmbëngula se ata janë gjallë, ”kujton Hasani.
Tri ditë më vonë, ajo mori guximin të pyeste një komandant, Sami Lushtakun – i cili sot është burri i saj dhe babai i fëmijëve të saj – nëse ishte e vërtetë që ata ishin vrarë vërtet.
“Ai tha po dhe më tha se ata i kishin tërhequr kufomat tashmë. Ai tha se fytyra e Fatimes dukej se ishte e qeshur. Kështu që ajo vdiq me një buzëqeshje në fytyrë ndërsa luftonte. Ajo ishte vetëm 18 vjeç ”, tregon Hasani.
Ajo shton se në momentin që kuptoi se këta luftëtarë kishin vdekur, ajo nuk mund ta ndihmonte veten, por ulërinte në majë të mushkërive të saj.
“Kam dëgjuar zërin tim [jehon] në qiell, por menjëherë i thashë vetes se duhet të vazhdonim sepse ishim në gjysmë të rrugës dhe duhej të arrinim qëllimin e tyre dhe tonin,” deklaroi ajo, duke iu referuar qëllimit të forcës për të çliruar Kosovën.
Edhe sot, ajo e ka të vështirë të flasë për atë që mbetet kujtimi i saj më i vështirë i luftës, kur u vra shoku i saj Ilir Lushtaku.
Mirvete Hasani u plagos kur ndodhi që po vizitonte familjen e saj në fshatin Shtitaricë, larg zonës së luftës ku ishte caktuar të luftonte.
“Gjatë rrugës për në fshatin tim, unë shpresoja se do të kishte luftime, kështu që unë mund të isha pjesë e tij, në fshatin tim,” tha ajo.
Ajo e kaloi natën e saj të parë në shtëpi duke pushuar, por mëngjesin tjetër, një numër i madh i forcave serbe iu afruan fshatit. Ajo e dëgjoi lajmin nga i ati.
“Unë kisha një snajper shumë të mirë, i thashë babait tim se nëse nuk mund të dilja nga fshati, merr fëmijët sepse unë do të zhvendosem në një shtëpi me dy kate afër dhe do të vazhdoj luftën për sa kohë që kam municione, ”Kujton ajo.
Duke ndjekur këshillën e babait të saj për të mos rrezikuar jetën e atyre fëmijëve, ajo e bëri këtë dhe u bashkua me një grup ushtarësh të UÇK-së afër. Mirvete kujton se për shkak se UÇK-ja i luftoi ata, forcat serbe u tërhoqën.
“Mbërrita në llogoret e UÇK-së ku pashë edhe vëllain tim që ishte larguar më herët. Ne luftuam në atë vend për tre orë, nga ora 9 deri në 12 të mëngjesit, ”përshkruan ajo.
Rreth mesditës, Mirvete, komandanti dhe një ushtar tjetër u plagosën. Ata mund të merrnin trajtim vetëm pasi të kryheshin për një rrugë të gjatë rruge nga dy mjekë të UÇK-së Adem Ademi dhe Bajram Rexhepi, ky i fundit ishte edhe Kryeministër i Kosovës.
“Por të nesërmen, aty ishte duke luftuar së bashku me Drita Simnica, ku u bashkuam në një grup ushtarësh. Nëse nuk do të dëgjoja ndonjë të shtënë, do të shqetësohesha shumë që ushtarët e UÇK-së kishin ndaluar luftimet para se të kishin çliruar vendin. ”
Ndërsa UÇK vazhdonte luftimet në tokë, forcat e NATO-s bombarduan bazat ushtarake serbe gjatë një fushate ajrore në shkallë të gjerë që zgjati për 78 ditë.
Më 10 qershor, Presidenti Jugosllav, Slobodan Millosheviç ra dakord të tërhiqte forcat e tij nga Kosova dhe dy ditë më vonë forca paqeruajtëse e NATO-s, KFOR, hyri në vend.
Kosova feston Ditën e saj të Çlirimit në 12 Qershor.
Mirvete, megjithatë, kujton 12 qershorin si një ditë shumë të trishtuar për të dhe luftëtarët e saj.
“Ndërsa po ecnim drejt qytetit të Skenderaj, të gjithë ishim të trishtuar sepse e dinim se sa miqtë e kishim humbur e kishin dashur [idenë] e lirisë,” vëren ajo.
“Mendova me vete, si është e mundur që unë e kam arritur atë dhe miqtë e mi janë vrarë. Mbase ata e donin këtë liri më shumë sesa ne që mbijetuam, ”mendon me hidhërim Mirvete.
Ajo kujton se të gjithë ishin shumë të lodhur dhe të dobësuar.
“Nuk mund ta imagjinoj se si ishim në gjendje të ecnim. Kur shikoj atë uniformë sot, ajo është aq e vogël. Mbaj mend që çdo javë duhej të hapja një vrimë të re në rripin tim ndërsa vazhdoja të humbja peshë, ”tha ajo.
Dhimbja për miqtë që ajo kishte humbur ishte më e madhe se gëzimi për t’u kthyer te familja e saj, pas çlirimit të vendit. Sidoqoftë, lufta për lirinë e vendit të saj do të mbetet gjithmonë një histori që ajo është krenare të ndajë.
“Unë isha shumë me fat që kam jetuar në këtë kohë kur mund të marr pjesë në luftë për të çliruar vendin tim. Nuk mendoj se do të jem kurrë më me fat kjo, ”përfundon ajo përrallën e saj.
