Ishte festa e Krishtlindjes në vitin 1992, kur populli i Kosovës mori dhuratën më të mirë që dikush mund të dëshironte. Presidenti i Shteteve të Bashkuara të Amerikës, George H.Ë Bush, i dërgoi një mesazh Serbisë duke thënë se: “Në rast konflikti në Kosovë, të shkaktuar nga veprimet serbe, Shtetet e Bashkuara do të jenë të gatshme të përdorin forcë ushtarake kundër serbëve në Kosovë dhe në Serbi.” Kur pak njerëz mund të shihnin Kosovën në hartë, ishte Bush ai që tërhoqi vijën e kuqe dhe Shtetet e Bashkuara që nga ajo kohë kanë qëndruar pranë popullit të Kosovës.
Vitet 1990 ishin një kohë e errët për Ballkanin Perëndimor. Kur shumica e njerëzve mendojnë Ballkanin, ata mbajnë mend luftërat rrëqethëse të viteve 90-ta. Sidoqoftë, ajo që shpesh është anashkaluar janë dekadat e shtypjes, ndarjes sistematike dhe shfrytëzimit sistematik të kryer nga regjimi serb. Vite vuajtjesh të papërshkrueshme kur popullit të Kosovës iu morën të drejtat e tyre dhe iu nënshtruan një trajtimi dehumanizues. Tmerret e viteve të 90-ta arritën kulmin me fushatën brutale të spastrimit etnik, e cila u krye nga forcat serbe. Një milion kosovarë u dëbuan nga vendi i tyre, më shumë se 10,000 prej tyre u vranë, afër 20,000 gra u dhunuan dhe 1,600 ende janë të zhdukur.
Më 24 mars, 1999 Shtetet e Bashkuara udhëhoqën ndërhyrjen humanitare të sulmeve ajrore të NATO-s, e cila i dha fund sundimit të terrorit në Kosovë. Presidenti Bill Clinton shpalli: “nëse ne dhe aleatët tanë do të lejonim që kjo luftë të vazhdonte pa përgjigje, presidenti Millosheviq do të lexonte hezitimin tonë si një licencë për të vrarë”. Edhe njëherë, ishin miqtë tanë amerikanë që erdhën në shpëtimin tonë. Kur trupat amerikane arritën në Kosovë në vitin 1999, ata ishin në shtëpi. Ata u përshëndetën me buzëqeshje, brohoritje dhe lule. Që nga ajo kohë, Kosova ka qenë nikoqire e amerikanëve të panumërt, ushtarakë e civilë. Ata janë miqtë tanë, mentorët tanë, familja jonë.
Plagët e luftës nuk shërohen lehtë dhe ato kurrë nuk zhduken me të vërtetë. Por, liria ka fuqi rikuperuese. Kështu, ngadalë por me siguri, populli i Kosovës u rindërtua. Ne morëm forcë nga njëri-tjetri dhe kishim shpresë sepse nuk ishim vetëm në luftën tonë. Amerika ishte në mbështetjen tonë. Kur erdhi koha që ne të përfundonim përpjekjen tonë për pavarësi, ishte presidenti George W. Bush ai që në vitin 2007 tha: “Ne duhet të themi, mjaft është mjaft, Kosova është e pavarur”. Është e panevojshme të thuhet, Kosova shpalli pavarësinë e saj më 17 shkurt 2008.
Demokracia nuk është e lehtë, por Kosova ka dëshmuar se është për këtë detyrë. Me ndihmën e administratës Obama, vendi ynë bëri përpjekje të mëdha për t’u integruar më shumë në bashkësinë ndërkombëtare. Kosova ka punuar shumë për të demonstruar gatishmërinë e saj për të përmbushur përgjegjësitë e anëtarësimit të plotë në Bashkimin Europian. Sidoqoftë, askush nuk u befasua që kur Kosova ishte e gatshme të kalonte nga një konsumator në një kontribuues të sigurisë duke themeluar forcat e saj të armatosura, ishte administrata Trump ajo që kryesoi këtë përpjekje.
Që nga shndërrimi i saj, FSK tashmë ka bërë një përparim të jashtëzakonshëm në ndërtimin e kapaciteteve, modernizimin dhe harmonizimin me standardet e NATO-s. Qoftë në luftimin e ISIS-it apo Hozbollahut, Kosova ka mbetur gjithmonë në vijë me Shtetet e Bashkuara. Si një shenjë e angazhimit për paqen e qëndrueshme dhe prosperitetin afatgjatë në rajon, NATO vazhdon të mbajë një prani në Kosovë. Sot, misioni i saj është të shërbejë si një qendër parandaluese dhe e ngritjes së kapaciteteve.
Kosova është një vend laik dhe multietnik që është e pasur nga larmia e saj. Në Kosovë, ju do të gjeni qytete ku kisha katolike, kisha ortodokse dhe xhamia myslimane, të gjitha kanë të njëjtin oborr. Toleranca dhe harmonia fetare që kemi kultivuar gjatë shekujve është një simbol i nderit, të cilin ne e veshim me krenari. Kosovarët e vlerësojnë historinë dhe trashëgiminë e tyre, por pa diskutim që eksporti më i famshëm shoqëror i Kosovës është pro-amerikanizmit.
Një vend kampion në liri të mediave, qendër për inovacion e njohur ndërkombëtarisht, Kosova deri diku jeton në reputacionin e saj të vërtetë. Nuk kam dyshim se një ditë, profesionalizmi i institucioneve tona do të përputhet me integritetin e mediave tona, suksesin e artistëve dhe sportistëve tanë, forcën e grave dhe rezistencën e shoqërisë tonë civile.
Kosova dëshiron paqe me fqinjët e saj dhe është e gatshme ta vazhdojë dialogun me Serbinë. Sidoqoftë, ne jemi vigjilentë ndaj lirisë tonë të fituar vështirë. Është një ideal për të cilin jemi përgatitur të vdesim dhe të cilin do të luftojmë për ta ruajtur. I detyrohemi atyre që kanë paguar çmimin përfundimtar. Shtëpia e Bardhë ka marrë përgjegjësinë dhe ka emëruar dy të dërguar specialë që kanë injektuar rajonin me energji të reja. Ambasadori Grenell tani është duke udhëhequr pa frikë konfliktin e papërfunduar shekullor midis Kosovës dhe Serbisë me një marrëveshje përfundimtare. Ndërsa forcat e paqëndrueshme përpiqen të nënvlerësojnë këtë proces, presidenti Donald Trump e ka përcaktuar mënyrën duke e bërë të qartë se Shtetet e Bashkuara e shohin njohjen e ndërsjellë si themelin e marrëdhënies së normalizuar dhe bazën e çdo marrëveshjeje gjithëpërfshirëse.
Kosova gjithmonë ka gëzuar përkrahje dypartiake në Shtetet e Bashkuara. Një shprehje popullore në Kosovë thotë: “Nëse nuk e dini politikën e SHBA-ve, ju do të humbisni rrugëve”. Në Prishtinë, kemi një statujë të Bill Clintonit. Menjëherë pranë bulevardit “George Bush”, sheshi “Madeleine Albright” është 5 minuta larg nga rruga “Bob Dole”. Kur bëhet fjalë për ravigimin, kosovarët e dinë saktësisht se ku është ylli i veriut, dhe kjo është në flamurin, menjëherë ngjitur vijave.
Kosova dhe Shtetet e Bashkuara kanë një lidhje vërtetë të veçantë të ndërtuar mbi historinë që na bashkon dhe vizionin e përbashkët që na çon në të ardhmen. Kjo marrëveshje është baza e demokracisë tonë. Kjo pikërisht është arsyeja pse në kohën e COVID-19, kur bota kaplohet nga ndenja e pasigurisë është një gjë që mund të them me siguri, Kosova është një histori suksesi për të cilën të gjithë amerikanët mund të jenë krenarë.
Autor: Vlora Çitaku
